Desso

"Nondeju!"

M.M.T.M. neemt zijn intrek in de voormalige margarinefabriek van Jurgens. Op de vijftien weefgetouwen, meegenomen uit Mouscron (Moeskroen), weven ze voornamelijk trap- en ganglopers. De 24 Osse wevers die ze in dienst nemen, zijn voornamelijk oud-werknemers van concurrent Tapijtfabriek Bergoss. De directeur van M.M.T.M., de 23-jarige Henri Desseaux, spreekt nog geen woord Nederlands. Het uitkafferen van het personeel gebeurt in het begin dan ook in het Frans. "Nom de Dieu!" vertaalt de tolk dan maar als "nondeju!".

Een zelfstandig bedrijf

In 1939 weekt de Osse vestiging van M.M.T.M. zich los van het Belgische moederbedrijf. Een nieuwe naam moet gevonden worden. ‘Tapijtos’ valt af, dat lijkt immers te veel op de naam van concurrent Bergoss. Henri Desseaux besluit daarom zijn eigen naam te gebruiken: ‘Tapijtfabriek H. Desseaux N.V.’.  De medeoprichters zijn daar niet blij mee; Henri Desseaux bezit immers maar 5 van de 120 aandelen.

Desseaux weeft traplopers, tapijten, vloermatten en foyerkleedjes, uitgevoerd in verschillende kwaliteiten en dessins. De uitgebreide collectie maakt dat ze enkel op bestelling produceren. Klanten zijn voornamelijk groothandels uit Amsterdam, Rotterdam en Groningen en grootwinkelbedrijven zoals de Vroom & Dreesman. Na de oorlog bouwen ze een nieuwe fabriek aan de Molenweg in Oss, inclusief spinnerij, ververij en weverij. In 1947 nemen ze deze, na een kerkelijke inzegening, in gebruik.

'Tafelperzen'

Het machinaal vervaardigde Perzische tafelkleed voegen ze toe aan de collectie. Deze ‘tafelperzen’ (imitaties van echte perzen) vinden gretig aftrek bij de Nederlandse huisvrouw, mede door advertenties in damesbladen als Margriet en Libelle. In verschillende dessins en afmetingen komen ze op de markt. De getouwen waarop ze geweven worden zijn één meter breed. Het probleem dat hierdoor ontstaat bij grotere tafelkleden lossen ze op door twee kleden met de hand aan elkaar te naaien. Door de populariteit van deze ‘Desso-kleedjes’ groeit het bedrijf enorm. Om aan de toenemende vraag tegemoet te komen breiden ze het productieapparaat uit en werven ze nieuw personeel (op de krappe arbeidsmarkt) aan de poorten van lagere scholen. In 1960 werken er ruim 300 mensen bij Desseaux.

Van Desseaux naar Desso

De merknaam ‘Desso’ wordt gelanceerd. Dat praat immers wat makkelijker dan ‘Desseaux’, dat veel niet-Franstalige mensen niet goed weten uit te spreken. Op de binnenlandse markt profileren ze zich in reclamecampagnes als fabrikant van kwaliteitsproducten: ‘Van schapenvacht tot rol tapijt, bewaken wij de kwaliteit’.

Kamerbreed tapijt

In de jaren zestig raken de tafelperzen uit de mode en neemt, mede door de groeiende welvaart, de vraag toe naar textiele vloerbedekking. De karpetten en tapijten worden groter en breder, en de weefmachines dus ook. De nieuwe weefmachines die Desso aanschaft zijn wel drie meter breed en zorgen meteen voor huisvestingsproblemen. Ze passen niet meer in de oude fabriek. Een nieuwe en grotere weverij wordt gebouwd. Deze is groot genoeg om ook de machines voor kamerbreed tapijt, met een weefbreedte van vier meter, in onder te brengen. In groten getale verlaten rollen laag- en hoogpolige vloerbedekkingen de weverij. Bij de overname van drie Belgische weverijen brengen ze de deels verouderde machineparken naar de schroothandelaar om zo ruimte te maken voor de kamerbrede weefmachines.

Introductie van het tuften

Halverwege de jaren zestig waait er een nieuwe productiemethode uit de VS over die goedkoper en sneller is dan weven: tuften. Het principe van een tuftmachine lijkt op een naaimachine. Over de hele breedte van de machine (zo’n 4-5 meter) zijn honderden naalden opgesteld. Elke naald steekt een doorlopende draad heen en terug door het grondweefsel. Net als concurrent Bergoss schaft ook Desseaux deze tuftmachines aan. Binnen enkele jaren vormen de getufte vloerbedekkingen het grootste deel van de omzet.

Tapijten van kunstgras

Economische recessie, stakingen, toenemende concurrentie uit het buitenland en loon- en kostenstijgingen kenmerken de jaren zeventig. Desso kent nu ups- en downs. De export naar omringende landen neemt toe en ze openen verkoopkantoren in België, Frankrijk, Duitsland en Engeland.

Zoals je een tapijt kunt tuften zo kun je ook een kunstgrasmat tuften, het lijkt erg op elkaar. Vandaar dat Desso begin jaren tachtig in samenwerking met de Nederlandse Sport Federatie een outdoor-kunstgrastapijt ontwikkelt voor zowel hockey-, voetbal- en tennisvelden. Het blijkt een gat in de markt. De kunstgrastapijten vinden hun weg niet alleen in Nederland, maar ook in Europa en het Midden-Oosten.

Overname

In 1982 nemen ze de failliete Osse concurrent, Tapijtfabriek Bergoss, over. Maar als beursgenoteerde onderneming vreest Desso zelf ook om in andere (buitenlandse) handen te vallen. Om de continuïteit van het bedrijf te garanderen verkopen ze in 1985 50,1% van de aandelen aan de ‘Deutsche Linoleum Werke’ (D.W.L), met de garantie dat Desso onafhankelijk en zelfstandig kan blijven functioneren. Er zijn dan bijna 1000 mensen in dienst.

In 1998 volgt alsnog de overname door Armstrong World Industries Inc. en in 2003 sluit de tapijtfabriek in Oss haar poorten. In 2015 volgt de overname door het Franse Tarkett, een wereldwijde speler op het gebied van vloeren en sportvelden. Het merk Desso blijft bestaan met een hoofdkantoor in Waalwijk (voor tapijten) en een kantoor van Desso Sports (voor kunstgrastegels en matten) in Oss.